4 Ocak 2018 Perşembe

Fatma'ya ev yoğurdu tarifim









Köyde yaşama planları kuruyorum. Hafta sonları bir kaç günlük   köy tecrübelerime göre çok acemiyim. Toprağı tanımıyorum, ne şekil kazılır nasıl bellenir bilmiyorum. Kazma ile beli ayırt edemiyorum. Kazma kürek ile çalışmaya başlasam  avuç içlerim su topluyor. Sobayı tanımıyorum, odayı dumana boğmadan soba nasıl yakılır bilmiyorum. Odun nasıl kesilir, ağaç nasıl budanır, hangi mevsim ne ekilir bilmiyorum. Ağaçların meyveleri ile reçel, pekmez, marmelat yapamıyorum. Oklavayla hamur açamıyorum, yufka yapamıyor, erişte kesemiyorum. Bahçenin yabani  otlarını tanımıyorum, yenir mi yenmez mi , bir tek ısırganı biliyorum, ısırgana da yaklaşamıyorum. Bahçemizin su kenarındaki ağaçlarına yuva yapan rengarenk kuşların adlarını bilmiyorum, ağaç dallarında meyvelerde sebzelerdeki böcekleri tanımıyorum, yararlı mı zararlı mı bilmiyorum. Kışın tosbağalar nereye gidiyor,  yazın sürü ile gelip onca ot varken yeşil fasulyelerimi yemelerine anlam veremiyorum. Köyde yaşamın gereklilerinden biri de eti, sütü, yumurtası için hayvan besleme iken ben o konulara uzak kalmak istiyorum, gördüğüm ineği tavuğu koyunu sevmekten başka aklıma bir şey gelsin istemiyorum. Et, süt, yumurta için hayvanlara yapılan eziyetler iştahımı kaçırıyor.  Tam da bu satırları yazarken arkadaşım Fatma'dan  mesaj geldi  " yoğurdu nasıl yapıyorsun " diye soruyordu, iki yüzlülüğümü ortaya çıkararak büyük bir heyecan ve istekle yoğurt yapma yöntemimi yazmaya koyuldum.( Oysa bu yazının konusu  köy de yaşam olacaktı , yoğurt yapmaya çevirdim)
Çorum'da öğrendim yoğurt yapmayı, günlük süt ilk şart diye başlayayım ( sütçüler ellerinde güğümleri plastik bidonları ile  kapı kapı dolaşıyor iken denetimli diye bir firmanın günlük sütünü alıyorum) Sütü kısık ateşte  ocağa koysam da  çelik tencerelerde mutlaka dibini tutturuyorum, bu tencere kayınvalidemin çeyizindenmiş bana verdi, bunun da bibi tutuyor (  bu dip olayına fazla takılmayalım)  diğer safhaya geçelim. Süt kaynamaya başlamadan önce bir kepçe ile yukarıdan aşağıya doğru karıştıracaksın , sütü aldığım yerdeki amca böyle karıştır diye tembih etmişti, neden dedi bilmiyorum belki kaymağı bol olur diyedir ama çok zevkli bir karıştırma, kepçeyi daldır süte, havaya kaldır ve boşalt, köpük köpük  oluyor tencere.


Süt ne kadar çok kaynarsa kıvamlı yoğurt oluyor ama çok kaynayan sütün vitamini gidebilir diye ben bir taşım kaynatıyorum( bir taşım demek bir kaç dakika fokur fokur kaynaması anlamına geliyor) Altını kapatıyorum. Şimdi işin en zorlandığım tarafı geldi, mayalanma derecesini ayarlamak ...
Bir derece ile sorun çözülür ama ben çok üşengecim serçe parmağımı daldırıyorum sütün içine , parmağım sütün içinde beşe kadar sayabiliyorsam mayalanma vakti geldiğine kanaat getiriyorum. Her defasında sürpriz ile karşılaşma ihtimaline açığım, süt gereğinden fazla sıcak ya da ılık ise yoğurt sünüyor, tutmuyor. Mayası tutmamış yoğurtlarımın arkasından kendimi  suçlarım, kahrolur, ağlarım ama yine de bir derece almaya üşenirim. 
Neyse diğer aşamaya geçelim parmakta hissedilen sıcaklıkta karar kılmışken cam kaplara sütü boşaltırım, küçük bir  kapta ise süt ile sulandırdığım bir kaç kaşıklık yoğurdu tencereye dökerim, tahta bir kaşık ile şöyle bir karıştırırım. ( Maya da ikinci önemli şart, market raflarındaki yoğurtlardan maya olmaz, peki nerden bulacaksın hakiki mayayı, ben bulamadım, marketlerde küçük plastikler içinde dörtlü satılan o peribiyotik yoğurtlardan alarak ilk mayayı oluşturdum) Şimdi sıra şaşmaz kesin sonuç veren tecrübeme geldi, geçen sene kayınvalidem  Çorum'a ziyaretime gelene kadar mayaladığım yoğurdu sarıp sarmalayıp ılık bir köşe arıyordum , " yoğurt kabını ağzı açık bir şekilde fırının içine koy, fırının  kapağını kapat ertesi gün fırının kapağını aç ve al dedi ( ona da bir arkadaşı söylemiş) . (Fırının dereceleri ile oynamıyorsun , fırın çalışmayacak. ) Fırından çıkarttığım yoğurt  (ağzı açık olduğu için) üstü sulanmamış oluyor, yoğurtlarım öyle taş gibi kalıp gibi olmuyor, sulu oluyor tadı ise biraz  mayhoş ...bir de babamdan öğrendiğim bir püf noktayı da ilave edeyim, yoğurdu kabından aldıkça kalan yoğurdu kaşığın tersi ile düzlüyorum, yoğurt kabın her tarafına eşit dağılıyor böylece çukurlaşıp içine suyu birikmiyor. (Yoğurt kabını kaşıkla sıvazladıkça her defasında babam aklıma gelir , mutlu olurum.) 
Canım arkadaşım bu tarifim ile yaptığın yoğurtlarında beni nasıl anarsın bilemiyorum... 
Bu hafta sonu köydeydik, annem mısır ekmeği yaptı kuzineye attı, ben de yoğurt yaptım, yoğurdun içine mısır ekmeği doğrayarak yedik...

İstersen mısır ekmeğinin tarifini de verebilirim...







3 yorum:

  1. Ayşecim nasıl iç geçirdim anlatamam resimleri görünce, memlekete gitmiş dedim :) Birkaç defa büyütüp baktım herbirine, doğa uyanmaya başlamış ne güzel. Hele mısır ekmeğine....oyy oy. Nereye gidersem gideyim...memleket gibisi yok benim için.
    Bu arada ben de sütü fırında mayalamaya başlayalı 3 sene kadar oluyor sanırım, çok kolaylık gerçekten. Babandan öğrendiğin püf noktasını ilk duyuyorum, aynını yapıp seni ve babacığını anıcam, teşekkürler :)
    Sevgiler...

    YanıtlaSil
  2. Mısır ekmeği ve yoğurt süper ikili . İnsan köy hayatına çok çabuk alışıyor fakat öyle sanal alemdeki gibi sadece keyiften ibaret değil çok emek gerektirir çoook . Üzülmeyin nasıl olsa su akar yolunu bulur...
    Sevgiler fatma karataş

    YanıtlaSil