Pıtpıt'a Kavuşmak

              Pıtpıt, Çorum'u kokluyor

Yıllar önce bir yazım çok paylaşılmış çok yorum gelmişti. Yorumlardan birinde bir yorumcu ; "sizin gibi insanların varlığını hissedince yurt dışına gitme planımı unutuyorum" demişti.  Bir insanın  hiç görmediği  tanımadığı birinin varlığına bu kadar anlam yüklemesi bana inandırıcı gelmemişti, bir anda parlayıp bir anda sönen medya gündeminin iltifatları diye düşünmüştüm.  Geçen sene İngiltere'de iken  bu sözün doğruluğunu tecrübe edebilmiştim. 

Aile, akraba, komşu, arkadaştan ayrı olarak hiç görmediği, bilmediği birinin hissettirdiği duygu, çok güçlü olabiliyormuş. 

İngilizlerin,  beni gördüklerinde gülümseyerek merhaba demelerine çok anlam yüklemiş, sırf bu yüzden bile burada kalabilirim diye düşünürken aklıma hep  S. abla geliyordu. 

İngiltere'ye gitmeden önce hayvan dostu güzel bir yürek " Berivan" ile tanıştım, kedime,  İngiltere'ye aldırana kadar bakabileceğine dair  bana güvence vermişti. Uçağımızın kalkmasına bir gün kala S. abladan telefon aldım," kedine, sen dönünceye kadar bakarım", diyordu. Beni blogdan tanıyordu, hiç birbirimizi görmemiştik. Evi, yolumuz üzerindeydi, uğradık. Onlarca kedili bahçesinden içeri girdiğimizde  eşi ile bizi karşılayışındaki içtenliğini ömür boyunca unutamayacağım. Tüm vedalaşmalarım içinde bir tek S. ablanın evinden ayrılırken  gözyaşı döktüm, sonrasında hiç duraksız saatlerce sessiz gözyaşı dökebileceğimi o yaşıma kadar tecrübe etmemiştim. 

İngiltere'de iken hep beni aradı, güzel haberler fotoğraflar, dualar yolladı. Çok utanıyordum,  böyle ağır sorumluluk yüklemek ne büyük bir bencillikti. Nasıl bir hayvan severim, nasıl bir hayvan sahibiyim çok iyi anlamış oldum,  S. abla olmasaydı ömür boyu bir vicdan azabım olacaktı. En çok geceleri olmak üzere her gün içim içimi yedi, nasıl böyle bir şey yaptım, kedim bu insanları üzmesin, sıkıntı vermesin, bunaltmasın diye dualar ettim. Uzaklardan beri her anımda  Pıtpıt ile konuştum, ne olur Pıtpıt ne olur onlara sıkıntı verme , çok az kaldı döneceğiz...

İngiltere'den dönüşte   kedimizi almak için S. ablaya uğradık. Pıtpıt'dan ayrılırken çok üzüldüler, ona  bizden kat be kat  özen ile bakmışlar,  emanet diye üzerine titremişlerdi. Pıtpıt'ı  çok sevmişler, ona farklı bağlanmışlardı. (Pıtpıt'a nasıl bakılacağına dair  onlardan  çok şey öğrendim, öğrenmeye devam ediyorum) 

S. abla, Pıtpıt'ın malzemeleri ile beraber bize kocaman bir poşet verdi, yolda lazım olursa diye size hazırladım diyerek. Bir yıldır kullanılmayan banka kartının çalışmadığını anlayınca yanımızda  ne nakit para ne su ne de  yiyecek  almadığımızın farkına vardık, yolda alırız diye önemsememiştik. S. ablanın poşetini açtık, iki faklı kutu içinde patatesli peynirli börek, başka bir kutudan biber dolması, başka bir kutudan kek ve kurabiye çıktı. Bir bidon dolusu da yine elleri ile yaptığı meyve suyu ...

Banka kartımızı açtırana  kadar S. ablanın poşeti ile doyduk.

 Kucağıma geldikçe  Pıtpıt'ın kulağına S. abla ve R. abinin isimlerini fısıldıyorum, onları hep analım, onları andıkça  kalbimiz yumuşasın, güzelliğe iyiliğe meyilli olalım diye. 

Benim gibi kötü bir hayvan sever olsanız da hayvanlar insanı iyiliğe doğru sürüklüyor. Pıtpıt olmasaydı S. ablayı tanıyamayacaktım. 

Bahçede baktığı onca kediden başka üç bacaklı sokak  köpeği ile  terk edilmiş köpekleri sahiplendirmeye çalışıyorlar.

Kendi kendime söz verdim, köyde temelli kalabilecek duruma gelince üç ayaklı köpeği yanıma almayı istiyorum, ihtiyacı olduğunda hayvanlarına ben bakayım istiyorum.

Bu iki insan bize ömür boyunca,  iyiliği hatırlatacak, onları hatırladıkça iyiliğe doğru kalbim yumuşayacak.

 Karantinadan dolayı İngiltere'den neredeyse hiç bir şey  getirememişken , Pıtpıt'a üç küçük hediye alabilmiştik.

Bir dükkandan kedi tasması fare oyuncağı alırken görevli kız ,kedinize Boris  almayı ister misiniz, kediler çok seviyor demişti.  Kedi oyuncağı diye  bunu vermişti. 

Pıtpıt hediyesini  o kadar çok sevdi, bağrına bastı ki, etiketini bile çıkartmamıza izin vermedi.