Yeni iş arkadaşlarım

Haftalardır toprak kazıyorum. Kazma ve toprak yeni iş arkadaşlarım. Toprak taş gibi. Kazma tutan ellerim yara oldu. İşe  başladığım ilk günlerde kazma ve toprak,  cahil tecrübesiz   yeni iş arkadaşlarını pes ettirip gitmesini istiyorlar gibiydi, öyle hissediyordum. 

Bu kazma, en yakın çalıştığım .

Kazma ,ellerimi yara yaptı, yaralar su topladı. Öğlen yemeğini, ikindi çayını iş yerime getirenler beni bir ağaç dibinde yığılmış halde bulduklarında; bu iş sana göre değil, bırak , diyorlar. 

Kendini bilmeyen biri,  hangi iş ona  göre nasıl bilebilir ki? 

Bu meyve bahçesine çalışan  bulmak çok zor oluyordu, dağın başında, otobüs dolmuş işlemez iken özel aracın ile kasabaya gidip çalışanını alıp bahçene getirmelisin. Bu salgında bana iş doğdu. Ben kazarım tüm ağaçların dibini, gübresini de veririm dedim

. Kazmayı aldım, vurmaya başladım, vurduğum her kazma taşa,  demire çarpar gibi sarsılıp tüm vücudumu elektrik çarpmış gibi titretiyordu.

İlk ağaç dibinde yığılıp kaldım. 

    

 Ellerim, boynum, belim diye sızlanırken, en yakın iş  arkadaşıma  daha yakından bakıyorum. Yarası benden derin, kalıcı, sessiz. Kazma ile konuşuyorum  mola verdiğimde, bu işte çok eski olmalısın, kimlerin elinde nerelere vuruldun diye laf lafı açsın istiyorum. 

Sabahtan akşama kazma ile çalışıyor, birlikte aynı ağaç altında dinlenirken ellerimin yarası  acımaz oldu. Birlikte en çok konuştuğumuz konu toprağın bir damla su görmemiş katılığı  iken arada ona İngiltere'yi anlatıyorum. Benimle birlikte Purcell  dinliyor.  Haftalar sonra, ellerimin yarası nasır tutmuş iken ,çok şanslıyım , diyorum kazmaya,  senin gibi bir iş arkadaşına sahip olduğum için. 

Purcell - The İndian Queen  

 https://www.youtube.com/watch?v=JRKZh6RNgCc