dedemi yolcu ederken

19 Şubat 2021 Cuma günü dedem kalp krizi geçirmiş. Yoğun bakıma alınırken bilinci yerindeymiş, kızım gelmeden beni gömmeyin demiş.. 20 Şubat 2021 Cumartesi sabahı dedem ölmüş. Aynı gün içerisinde  dedemi defnetmek  istemişler.  Annem başka bir şehirde ben başka şehirde dedem başka bir şehirde ,  dışarı çıkmak için izin belgesi almalıyım. Oğlumun da  yardımı ile dört bi taraftan başvuru yapıyoruz ama geri dönüşü bekleyecek vaktimiz yok, telefondan daha hızlı olur zannediyoruz. . Dakikalarca müzik dinledikten sonra ilgili kişi cenazeye katılamayacağımı söylüyor, dedemin birinci derece akrabası değilmişim, birinci derece akrabası kızını yani annemi almak için izin istiyorum , izin vermiyorlar, dışarı çıkarsanız ceza yerseniz diye üst üste uyarılıyorum. İki saat uzaklıktaki annemi kuralına göre nasıl yanıma getirebilirim diye  araştırırken kapım çalıyor, babam annemi getirmiş. Annem  yanımda,  artık kolay izin alabileceğimi düşünerek, ölüm belgesini de ekleyerek , yola çıkma iznine başvuruyorum,  onaylanmadı diye  annemin telefonuna mesaj geliyor, ölüm belgesi okunaklı değilmiş.

Belgeyi yakından kocamanlaştırarak çekip yolluyorum, annem adına tekrar izin istiyorum, geri dönüş çabuk oluyor, onaylanmadı.

Vakit ikindiye yaklaşırken  annemi köyden arıyorlar, cenazeyi bir gün bekleteceklerini söylüyorlar.

Vaktin ikindiye nasıl geldiğini farkında değildik. Hepimiz izin almak için uğraşıyorduk. 

Ceza yememek için değildi uğraşımız, kuralına uymak içindi, başkasını  bilmediğimizdendi.

Oğlum, bizden habersiz babam için de  izin başvurusu yapmış, ( haberim olsa saçmalama oğlum derdim)  kızına torununa izin yok o zaman damadı için başvuru yapayım demiş. Babamın yanında refakatçi olarak annemi ve beni göstermiş. Babamın telefonuna mesaj geliyor, izin başvurunuz onaylanmıştır. 

Dedemi son yolculuğuna uğurlamak için annem ve babamla yola çıktık. Annem  arka koltukta sessiz ağlıyor, babam, her an durdurulup sorgulanmaya hazır halde telefonunun ekranında onay yazısını açık tutmaya çalışıyor. Bozkırın karanlık yollarında ilerliyoruz. 

Araba farının  gösterdiği kadar aydınlığımız. İlerideki koyu karanlıkta dedemi görüyorum.

Hayat bir  karanlıktan başka karanlığa doğru yolculuk derdi , yalnızlığı onun kadar arkadaş edinmiş  bir insan daha var mıydı?

 

Dedemin adı Dursun'du,  varlıklı bir ailenin tek çocuğuydu,  adını uzun ömürlü olsun diye koymuşlardı. Doksan beş yıl yaşadı. İstediği her şeye sahip olabilmiş bir çocukluk ve gençlik geçirdi. 

 Köyde yaşayan ailesi gibi köy işleri ile  uğraşmak istememiş. Kamyonu olsun istemiş, sıfır bir commer almışlar.  Yepyeni kamyonunu ilk bindiği gün   uçurum deresinde devirmiş, parçası bulunamamış kamyonun.  Adı Dursun'du,  sağ kurtulmuş dedem, derenin adı " commer deresi " olmuş.  Yeni bir kamyon daha almış, kırmızı bir fordmuş bu seferki. Dedem forduna biner başka coğrafyalara gidermiş. 

 Çocukluğumda , evin avlusunda kırmızı kamyonu gördüğümde herkes bir yana koşardı,  fırın yakılır , banyo kazanı yakılırdı, sofralar hazırlanırdı.  Dursun dedem ,dururdu,  çayına şekeri başkası atar, başkası  karıştırırdı.    Yeşil çerçeveli dev  ayna,   hayatın ortasına kurulur,   karşısında dedem dururdu, saçları bıyıkları boyanırdı. Çocukluğunda annesi her gün yağ ve  bal  yedirdiğinden  sofrada yağ ile bal görmeye tahammül edemezdi, tiksinmişti. Zayıftı, çok üşürdü, nazlıydı, alıngandı, kızardı, küserdi, alıp başını giderdi,

 ananem öldükten sonra değişti.  Artık hiç kimsenin kalmadığı kocaman evde bir başına yaşamaya başladı. Babası , ermeni ustalara yaptırmıştı , her odasında ahşap kapılı gömme banyosu ile  ocağı(şömine) olan bu evde tek başınalık ürkütücüydü. 

.Köylü ağzını açıp niye evlenmez, neden bir yardımcı tutmaz  diye soramadı.  Köylü  her cuma  kırmızı kamyonu köy mezarlığında görmeye alıştı.   Karısının yanında mezarını yaptırdı mezar tahtalarını boyuna göre biçtirdi. 

Tabakların kaşıkların yerini öğrendi, tuzluk ile şekerliği öğrendi, ocağı  yakmayı, temiz çarşafların konsolun hangi gözünde olduğunu  öğrendi. Kuzineyi, kileri, yüklüğü, ambarı bildi,  tavuklarının köpeğin, ineğin ne yediğini bildi. Küçük  çıkınlarda saklanmış çiçek tohumlarını bildi,  top  kadifeleri , pembe sümbülleri, nergisleri, menekşeleri öğrendi. çayına şekerini  kendi katıp  karıştırmayı bildi. 

21 yıl boyunca tek başına  yaşadı.  

 Geçen ay onu son gördüğüm günde , annem ve ben  köydeydik, tedirgin tedirgin saate bakıyordum, hafta içiydi,  65 yaş için sokağa çıkma yasağı saat birde başlıyor diye annem ziyaretini uzatmasın istiyordum. 

Dedem,  ananemin şalına sarınmış  Zeki Müren dinliyordu,  anneme dün  gördüğü rüyasını anlatıyordu;   Emire yanımda yatıyordu gerçek mi rüya mı diye ikircikli oldum, dışarıda yağmur yağıyordu,  koşarak bahçeye çıktı, ben de peşinden koştum,  yağmur durdu ebem kuşağı çıktı,  el çırpmaya başladım, Emire oynamaya başladı. 

Rüyaya kulak misafiri olmuş  gülüvermiştim, gök kuşağı altında dedemin el çırpması , ananemin oynaması komik gelmişti.  Ha bire anneme saati gösteriyordum, bire yanaşıyordu, kalkmalıydık.

O sırada zeki müren,  "koklasam saçlarını fecre kadar"'ı söylüyordu. Dedem sustu, şarkıyı içine çekti,  başını pencereye  çevirdi, uzaklara doğru bakmaya başladı. 

..