İngiltere okulundaki disiplin

İngiltere'de  küçük şehrimizdeki bu okulu oğlumun anlatıkları ile yazıyorum.
On üç yaşındaki bir çocuğu  dört ayda  nasıl değiştirebildiğini anlamaya çalışıyorum.
Geçen hafta  din dersinde hayvan haklarını işlemişler. Fabrikalarda üretilen tavukları izletmiş öğretmeni, bu tavuklar İngiltere'deki marketlerde satılıyor demiş. İngiltere'den başlayarak diğer ülkelerdeki hayvanlara yapılan eziyetleri izletmiş. Sınıftaki tüm arkadaşları  ile  birlikte ağlamışlar. Ben hiç izletmemiştim öyle videoları, belki karşısına çıkmıştır ama izlemek istemez, dayanamaz, kaçardı.
Sırtındaki çantasını çıkarmadan evin içinde dört dolanıyor  bir daha et yemeyeceğim sözü sonsuza kadar tutulacak kutsal bir yemin gibi çınlıyordu.
Akşam olunca tavukları inekleri koyunları konuştuk. Hayvanlar kesilip ölüyorlardı , bu bir anlık olaydı ama  hayvanlar bizim yüzümüzden acı çekerek yaşıyorlar, en çok buna üzüldüğümüze karar verdik, hayvanları insanlardan korumak için neler yapılırı hayal ederek o günü sonlandırdık.
Okul, okuldu.
Kıyafete, üniformaya çok önem veriyorlardı. Bot, spor ya da   markalı ayakkabılar kesinlikle yasaktı,  tek tip düz ince tabanlı siyah okul ayakkabısı giyilmeliydi,bot getirmiştik peşimizde, giyemiyor
Okula  palto ile girilmesine müsaade edilmiyor, okul bahçesinde çocuklar paltolarını çıkarıyorlar. Yunus henüz ilk günlerinde  bilmeden paltosu ile okula girdiğinde kapıda görevliler gözlerini açarak , hemen çıkar paltonu diye uyarmışlar.
Buranın çocukları soğuklara alışkın mı nedir, eksi derecelerde yağmurda fırtınada paltosuz ,beden derslerinde , tişört ve şort ile saatlerce bahçedeler.Yunus alışamadı henüz çok üşüyor, hastalanacak diye  endişeleniyorum . Ama buranın anneleri gibi olmaya kendimi zorluyorum, kaldırımların buz kaplı olduğu bu günlerde İngiliz anneler paltosuz dışarı çıkmış çocuklarına nerede palton demiyorlar, hasta olursun paltonun önünü kapat demiyor, şapkanı tak demiyor, koşma , kayar düşersin demiyorlar.

Öğretmenler derslerde sessizliği sağlamak için bağırıyor,  çık dışarı diyorlar. Sınıftan atılan çocukların nereye gittiğini korku ile merak ediyor Yunus. Sınıftan atılan çocuklara ne oluyor, diye arkadaşlarına da soramıyor.
Dakikliğe çok önem veriyorlar.
Sabah okula   geç kalanlar da ceza alıyorlarmış , ne cezası diye korku ile merak ediyor. Bir sabah hızla apartman merdivenlerini inerken ayağı kayıyor, yuvarlanıyor. Ağlayarak tekrar eve geldiğinde kızarmış dizlerine krem sürüp tekrar okula yolluyorum. Okula bir dakika geç kalmış olduğunu  telefonlarımıza gelen mesajdan anladık. Yunus okula bir dakika geç giriş yapmıştır yazılı   mesaj bombardımanına tutulduk. Neden geç kaldığını  izah edememiş, görevli o anda peş peşe geç kalanların adını yazmak ile meşgulmüş.
Okulun tek teneffüsü var o da öğlen teneffüsü, bu teneffüs bir saate yakın sürüyor, yemek yenilip bahçede oynamak için .  Dersler arasında başka teneffüs yok.  Geç kaldığı o gün öğlen teneffüsüne girmeden önce  görevli kişi Yunus'u sınıftan alıp  bir odaya götürüyor, kapıyı kapatıyor. Diğer geç kalan öğrenciler ile beraber hiç konuşmadan hiç bir şey ile ilgilenmeden sessizce oturuyorlar. Bu oda, neden okula geç kaldım diye düşünme odasıymış. Hiç bir şey yiyemeden dışarı çıkıp oynayamadan geçen öğlen arasında ne suçum vardı ki diye bol bol düşünmüş. Ertesi sabah okul kapısında geç kalanları yazan görevlinin müsait olduğunu görmüş. Dizlerini göstermiş, bu yüzden geç kaldığını açıklamış. Hakkını aramada kararlı ve ısrarcı olmalısın , yoksa ait olmadığın yerlerde olursun, demiş. Yıllardır aynı şeyleri söylediğim halde kapıdaki görevlinin sözünden çok etkilendi. Öğlen teneffüsünde odaya kapatılmaktan çok şeyler çıkardı.

Öğretmenlerin bağırdığı dışarı attığı  çocuklara burada da üzülüyor,  her gün  azar işiten çocukların kayıtsızlıklarına rahatlıklarına aynı davranışı tekrar etmelerine alışamıyor . Öğretmen onlara bağırmasın diye hep tetikte hep huzursuz.
Aynı çocuklara her gün bağırmaya dersten atmaya devam eden İngiltere öğretmenleri bu konu üzerine de düşünüyorlar mı? Bir umut olmalı , bağırmadan dışlamadan huzur içinde ders işleme umudu olmalı...

Başarı sertifikalarını  çok  alıyor diye artık  çok mutlu olmuyor. Üst sınıflara tek başına  çıkarken kendini niye kötü hissettiğini, akşam odasının ışıklarını kapatmaya gittiğimde anlatmaya çalışıyor, bana. Dinliyorum. Onu anladığımı söylüyorum,ışıkları kapatıyorum.