Neredesin ?

 Neredesin Ayşe diye soruyor arkadaşlarım, İngiltere'den döndün mü? 

Cevap veremiyorum, neredeyim bilmiyorum.

Neredeyim bilmiyorum.

Geçen sene tam da bugünlerde İngiltere'de bir yıl yaşamak için yola çıkıyorduk.  Son son  bavullarımızı tartıyorduk ağırlığı 20 kiloyu geçmesin diye . O günlerde,  üzerimdeki   ağırlıkları da tartıya koyabilsem kaç kilo gelirdi düşünüyordum.  Hiç yurt dışını   görmemişliğin ağırlığı ,  sanki uzaya bilinmez bir karanlığa  fırlatılıyormuşumun  ağırlığı, nasıl geçineceğizin ağırlığı, çocuğun okulu ağırlığı ,  tanıdık bildik birinin yokluğu tek başına her şeyi halletmenin ağırlığı...

Bir senenin dolmasına günler kalmış iken yine bavul tartıyoruz, her bavulun arkasından  tartıya çıkıyorum, her defasında gördüğüm aynı rakam beni inandıramıyor. Çok ağırım. Geri dönme konusunda kararsızlığım öyle ağır ki...

Eşim çok kararlı geri dönecek, mesleğine karşı sorumluğu çok büyük. Ben de  kendi sorumluluklarımı düşünüyorum, burayı  sevmeye başladığım andan itibaren. Eşime, memleketimdeki anneme babama kardeşlerime kedime , kayın valideme, dedeme, akrabalarıma ,  her gün beslediğim sokak kedilerine köpeklerine, komşularıma, köyüme, çevreye, iklime, sosyal olaylara, vatanıma, inancıma olan sorumluluklarımı düşünüyorum. Sorumluluklarımı çocukluğumdan beri   kendimi bildim bileli hep düşünüyorum. İlk başlarda kendime bile  özgürce "burayı seviyorum"u itiraf edemedim.  Burayı tanımaya başladıkça, 

sorumluluklarım içinden kendime olan sorumluluğumun farkına varmaya başladım. Bu kendime karşı sorumluluğumu bir sonraki yazımın konusu olsun, şimdi oğluma karşı sorumluluğumu yazmalıyım.

Nasıl bir anneyim diye kendi kendimi çok sorgulayıp çok bunalttığım şeylerin başında okul geliyordu. sekiz yıldır  oğlumu sabahtan akşama  beton duvarlar arasına hapsedilmesine göz yumuyordum. Küçük beton bahçeli binalarda hep test çözmesi için zorlayan bir sistemin içine yolluyordum. Okula gitmekte isteksiz çocuğu  zorla, tüm gününü alacak bir mutsuzluğa her gün yolcu ettim.

Aynı şeyler burada da olacak diye okula göndermek istemesem de , eylülün ilk günü okula gitmesi gerekirken Ekim sonu   evimize en yakın bir  devlet okuluna yazıldı. Liseden yani dokuzuncu sınıftan başladığı okulunda sadece ilk gün tedirgindi; birazcık bildiği  bir dil ile  hiç  bilmediği insanlar, yabancı bir kültürün içine girecekti. Sabah kendi başına yürüyerek okula gitti. 8 yıllık okul hayatında ilk kez tecrübe ediyordu yürüyerek okula gitmeyi. Okuldan gelene kadar yürek çarpıntısı ile pencerede nöbetteydim. Beyaz gömleği kir pas içinde kravatı kaymış, pantolon dizleri çamurlu sokakta göründüğünde aklıma sadece kötü şeyler geldiğinden çocuğu panik içinde karşılamıştım. 

Çok güzel bir gün  geçirdim anne, dedi. 

Bir saat boyunca maç oynamış, bahçedeki tüm çocuklar ile. Elini kollarını açarak okul bahçesinin ne kadar büyük olduğunu anlatmaya başlamıştı. Okulunda ilk olarak özgürce koşabildiği yuvarlanıp uzanabildiği kocaman çimli bahçeyi  beğenmişti. Sonra öğretmenlerini arkadaşlarını derslerini ödevlerini sınavlarını çok sevmişti. Ama bu kocaman çimli bahçeler okulun kalbi olmalıydı. Öğretmen arkadaş ders sınav kötü olabilirdi , bunların üstesinden gelebilecek kadar kocaman yemyeşil bir bahçe vardı koşup bol bol oynayacak kadar teneffüsler de verilmişti.

Her zaman halden anlayan çocuk olmuştu, yapıp yapamayacağımız her şeyi bilir ona göre taleplerde bulunurdu. Okuluma devam etmeyi çok isterdim dediğinde neden imkansız bir şey istiyor diye güceniyordum , geri döndüğünde okula dair onu teselli ve teşvik edecek  hiç bir şey söyleyemiyordum. Okulunu  bu kadar çok sevmesi bana acı vermeye başladı. Neden çok sevmişti okulu?

 Corona yüzünden sadece dört ay gidebildiği okulda seçmeli dersleri çok sevdi, fotoğrafçılık koro aşçılık, fotoğraf  ödevi için her gün  dışarı çıkıp çiçeklerin ağaçların fotoğrafını çekti, fotoğraf albümü şehrin resmi hesabında yayınlandı , en çok like alan fotoğrafçı olmuştu , koroda her hafta arkadaşları ile söylemeye başladı, okulun basket takımının verdiği  derslere her hafta katılmaya başlamıştı. Bu dört ay boyunca yağmur her gün yağıyor bir an bile durmuyordu, esas faliyetleri ilk bahar ve yazın olacaktı,  yazın Fransaya gezi yapacaklar , ilk baharda tüm müzeleri gezecek kamp kuracak dağlara tırmanacak kano süreceklerdi...Hiç birini yapamadı çünkü corona ilkbaharda gelmişti. 

Dersleri ağırdı,   okula geç başlamasına rağmen sınavlarda başarılı oldu diye onu en üst seviyedeki sınıflara almışlardı üniversiteye gidecek öğrenciler için  sınıflara. ( liseye her giden   öğrenci üniversiteye gitmek zorunda değil liseyi bitirdikten sonra yapılacak güzel meslekler olduğu için  her ders dört şekilde anlatılıyordu, çok kolay, kolay, zor , çok zor diye ...her ders bu şekil dört levele ayrılmış iken onu en üst en zor  levele çıkarmışlardı. 

İnanamıyordum, nasıl olur diye şaşırıyor bir bit yeniği arıyordum, belki misafir öğrenci diyedir . Ama  Bir kere gidebildiğimiz  veliler toplantısında öğretmenleri seneye burada olmayacağımızı bilmiyorlardı hepsi gelecek senenin üniversitenin planlarını anlatıyordu doktor olma potansiyelli çocuklar için ayrılmış sınıftaymış, derslere doktorlar giriyormuş.(13 yaşında bir çocuğun  ödevlerinde  hep hastalık araştırması, bel soğukluğu, kalp pili, tansiyon hapı,  demek bu yüzdenmiş) (Bilmiyordum, tek bildiğim fen derslerini hiç sevmediğiydi) ( İlk kez ödevlerini tek başına yapıyordu)   tüm öğretmenleri, saygılı , nazik sorumluluk sahibi hassas diyorlardı, başarılı ,onu çok sevdik...Yoktu işte bir bit yeniği yoktu, ben oğlumu tanımıyormuşum, İngilizler dört ayda tanıyıvermişti...

Hiç bir dersin kitabı yoktu. Okula başlarken bir penny bile harcamadık, kalem kutusuna kadar okul almış, dolabına koymuştu. Kitapsız nasıl ders işleniyordu? Örneğin tarih dersini çok seviyordu, dersi tablolar üzerinden işliyorlardı. Geçmiş dönemlerdeki ressamların sosyal olaylar üzerine yaptığı resimler üzerinden...   İngiltere'nin bir savaşı resmedilmiş,tarafların biri İngiliz üniformalı ,öğretmen çocuklara hangi üniforma size neyi hissettiriyor diye soruyor,  neden diyor, karşı tarafta olduğunuzu düşünerek yazı yazın diyor, savaş neden çıkmışı  tartışıyorlar, siz olsaydınız bunun için savaşır mıydınız diye soruyor, sıradışı karşıt görüşler en çok puan alıyor diye çocuklar düşünmek zorundalar. Din dersini de çok ilginç bulmuştu , tüm dinleri öğreniyor, eve gelip bana anlatıyordu , din sınavlarında da  karşıt fikir en çok puanı alır kuralına  çok şaşırmıştım ama din dersi öğretmeninin, ben hiç bir dine inanmıyorum demesi kadar değil...Anne sınıfta inanmayanlar var, din dersi öğretmeni bile dediğinde yanlış anlamışsındır demiştim. Din dersi yüzünden  vejetaryan olmaya karar verdi ( sekiz aydır et yemiyor) hayvanların çektiği eziyetin insanlık için bir ahlak sorunu olduğu üzerine konuşup   video izlediklerinden dolayı ...Yılbaşında ağaç kesilmemesi için neler yapılırı tartışmışlar öneri sunmuşlardı... İngilizlerin tarih boyunca yaptıkları ırkçılık ile araştırma yapmalarını en az yedi tane bulmaları istendiğinde, anne bu ödevi nasıl yapacağım ayıp olmaz mı diye tedirgin olmuştu... 

Tüm dinlerdeki cennet kavramını tanıyorlarken öğretmen cennete dünyadan tek bir şey götürmenize izin verilse o ne olurdu diye sormuş, sınıfın hepsi cep telefonunu istemiş, bir tek Yunus ailemi isterim demiş. Cevaplar üzerinde tüm ders boyunca konuşulmuş...Her derste fikri sorulduğu için her dersi önemsiyordu. Test olmadığı için yazılılarda yüksek not alabiliyordu...Okulda fazlasıyla tebrik edilirken eve postaya tebrik mektupları geliyordu, " ben kimya, ingilizce  öğretmeni; Yunus ödevlerini zamanında ve özenli yaptığın için sana teşekkür etmek için bu mektubu gönderiyorum diye mektuplar aldı.

Okul sonuçta okuldu, aşırı bir disiplin vardı, akla zarar kuralları ölesiye önemsiyorlar, öğretmenler öğrencilere yine  bağırıyor, ceza da veriyorlardı. Ama, 

dört ay gidebildiği okulu ona çok şey katmıştı, ilk önce kendine güveni gelmişti, o da başarılı olabiliyordu, başarı için dersi dinlemesi ve kendi fikrini söylemesi yetiyordu. Öğretmenlerinin onu önemsediğini hissediyordu, ilk günlerdeki sessizliği korkusu gitsin diye hep şekspir okutan ingilizce öğretmeni" sanki dokuz yıldır İngiltere de öğrenim görüyor gibisin diğer öğrencilerden hiç bir farkın yok demişti.  Bunların hiç biri olmasaydı da olurdu, kocaman çimli bahçede top oynaması bile okulu sevmesine yeterdi...

Okuluna devam etmesi gerçekten de imkansız mıydı? Bir anne olarak, oğlumun istediği şekilde  öğrenim görmesine gücüm yetmeyecek mi diye düşünmeye başladım. Benim de bir gücüm var mıydı?Eğer varsa bunu ne için saklıyordum şimdi zamanı değil mi? 

Bavullar tartıldı, hazırdı,  ben neredeyim? 

Sen İngilizlerin ne sinsi olduğunu bilmezsin, dediler, bir sene boyunca bilemedim. Belki tüm bunlar sinsiliklerindendir, çocuğu bağladılar okula...İngilizce öğretmeni sinsiliğinden belki yunusun ayrılacağını duyduğunda ağlamış, ona yazı yazmış; ben her zaman senin öğretmenin olacağım, tüm başarılarını duydukça gururlanacağım, ne zaman istersen beni ara seninle sohbet etmekten her zaman büyük zevk aldım diye yazması da sinsiliklerinden olabilir. Bir sene çok kısa zaman diyorlar bu İngilizleri anlamak için ...Doğru olabilir, İngilizler sinsi olsa bile bu kocaman çimleri yaşlı ağaçları sinsi değildir...Okuldaki çimlere ağaçlara güveniyorum oğlumu mutlu etmeye yetiyor...