Yediveren ( Alev'in) gülü

 

Annem dün köyde  misafir ağırlamış, telefondan beri kızıyorum,  corona zamanında sen böyle yapmazdın.   Almanya'dan Ahmet geldi, halamı göreceğim diye tutturmuş,  yeni karısına  ayıp olmasın diye çağırmak zorunda kaldım, dedi.

İçeri almadım bahçede uzak uzak oturduk dedi. Annem, yeğeni ve yeğeninin yeni eşi ile beraber uzak oturdukları fotoğraflarını attı. Yapmaya  üşendiği ne varsa yeğeni için yapıvermiş. (Kömürlüğe kilitlediği semaveri bulup çıkarmış)  .  Telefonumdaki fotoğrafa , kuzenimin yeni eşine uzun uzun bakıyorum, tırnaklarındaki ojenin saçlarındaki boyanın rengine , şortuna,  bluzuna, ince kolundaki  boncuklarına, boynundaki fulara...  Bu zarif , kibar görünüşlü hanımda Alev'i hatırlatacak küçük bir şey , iz arıyorum. Bulamıyorum, çünkü   Alev https://ayseninkozasi.blogspot.com/2015/12/alev-husniye.html öleli beş sene olmuştu. 

Semaveri yediveren gülünün dibine kurmuşlar. Bir kaç sene öncesine kadar bu gülün adı Alev'in gülüydü, Alev kendi köyünden  gül fidesi getirmiş  fotoğraftaki bu taşlık yere dikmişti. O zaman tutmaz demiştik gül fidanına..

 Fotoğraftaki herkes mutluydu, kuzenim ve eşinin huzurlu gülüşleri fotoğrafı aşıp yanıma gelecek kadardı. Bu mutluluğu cömert bir ev sahibi gibi ağırlayamıyorum, gitsinler, gözlerim görmesin diye hınçlanıyorum.

 Kuzenimin ilk eşi Alev'i pek tanımazdım oysa, Almanya 'da yaşıyorlardı bazı yazlar görüşürdük, büyük halalarını ziyaretine geldiklerinde . Öyle  semaver yakacak kadar hiç muhabbetimiz olamamıştı ki. Alev ne kadar canlı kanlı bir kadın ise kuzenim o kadar sessiz sözsüz somurtkan bir şeydi...

Alev ile yirmi sene öncesinden bir on beş tatilinde  birlikteliğimiz olmuştu.  Üniversite  sınavı için hazırlıkta çok bunalınca ailem köye ananenemin yanına yollamıştı. O sıra Almanyadaki kuzenimi uzak bir köyden Hüsniye adlı  bir kız ile görücü usulu evlendirmişler, damat ile ailesi düğünden hemen  sonra Almanya'ya gitmişler, kızı da vize işlemleri bitene kadar  ananemin yanına bırakmışlar.  Birbirlerini doğru dürüst düğün günü görebilmiş iken, Hüsniye kocasına deli gibi aşık olacak kuzenim ise yıllarca sürecek bir somurtkanlığa sessizliğe girecekti...

 Köyünde  ona  Hüsniye demezler,  ateş topu gibi bir kız olduğundan mı ne  Alev diye  çağırırlarmış...Mavi gözleri kıpkırmızı yanakları dudakları  vardı, ancak laz kızları böyle güzel olabilir derdi ananem. Hop oturup hop kalkıyor, her şeye  gülüyor, gülerken dizlerine vuruyor, laf anlatırken omuzlarımı dürtüyor diye için için kınıyordum onu. Ben dünyanın en büyük ağırlığını, üniversite sınavını sırtlanmış iken onun bu konulara cahilliği, evdeki  her işi  kabullenip büyük bir zevkle yapışı ,  aklı ve kalbi  bir tek, hiç tanımadığı Almanya'daki kocasında iken, hiç bir ortak yanımız yoktu. 

Her güne  büyük bir heyecanla ocağın başına sofra kurarak başlıyor, sofradaki her şeyi büyük bir iştahla yer, aynı iştahla ev temizliği yapardı. Kış dizlere kadar yağmış dışarının tüm işlerini tek başına yaptıktan sonra yine de  karda oynamak isterdi , ocağın başında  test çözen bana sataşır, gizlice sırtıma kar atar ,gülerek  dışarı kaçardı...Beni de dışarı çekmek için kara yatar yuvarlanır bu  halini gören  ananem  üzülür ; bu kız orada da böyle yaparsa hemen postalarlar derdi, her fırsatta yengemin ev düzenini disiplinini hatırlatırdı...Ananem ona uzaklara bakar gibi bakardı, onun yaptığı soytarılılıklara benim gibi gülemez,  görünmeyen şeyleri görür gibi   gözleri yaşarırdı. Alevi bir tek ananem sevmiş olmalı ki şimdi ikisi de yan yana yatıyorlar....

 Evin içinde bile yazmasını sakın kulak ardı bağlamasın diye tembihte bulunuyor kayınvalidesi, bahçeye çıkarken pardösü giymek zor gelirse mutlaka üstüne yelek giysin diye uyarı üzerine uyarı yapıyor Almanya'dan beri... Gelinini bir eşya gibi seçmiş almıştı yengem, hep birlikte aynı evin içinde kendi kurallarına göre yaşamaya mecbur edecekti. Telefonlarda hep kayın validesi ile konuşuyor   kocası ile hiç konuşamamış Alev her fırsatta beni sık boğaz ediyor, 

  ocak başında ben kitap okurken kulak ardı ettiği yazmasının ucunu bükerek  yanıma geliyor, evlenince de kitap okuyacak mıymışım, ya eşim izin vermezse çalışmama, hayalimdeki eşimi anlatsaymışım...Başımı kitaptan kaldırmadan yarım ağızla gülerdim. Sanki ben de ona sormuşum gibi kendi sorduklarına kendi cevap verirdi, ben hayallerime kavuştum derdi, ben evlendim...Durup durup kuzenimi sorardı, nasıl biriydi, hangi yemekleri severdi, neyi sevmez, neye kızardı? Bilmiyorum dedikçe birazcık susar sonra yine başlardı; hangi rengi sever, acıyı mı tatlıyı mı severdi? 

Yıllar geçtikçe kocasının hangi rengi, acıyı mı tatlıyı mı sevdiğini konuşarak değil de  yaşayarak öğrenmiş olmalıydı Alev. Aldatmayan , dövmeyen, evinin geçimini sağlayan ama  konuşmayan, ilgisiz, umursamaz ve hiç değişmeyecek bir kocası olduğunu öğrendi.

Yıllar sonra bir gül fidanı  elinde bahçemizin  taşını kazarken, artık   dünyanın tüm nimetlerine kavuşmuş çok zengin bir kadındı. Herkes onu parmak ile gösteriyordu.

  Öldüğü yıl, onu  son gördüğümüz yaz tatilinde bizi ziyaret ettiğinde diktiği gülün nasıl açtığını göstermiştik, şaşırmıştı.    Güle yaklaştı, yüzünün eski rengi kaybolalı uzun yıllar olmuştu , soluk yanaklarını yedişer yedişer açan tüm  güllere değdirdi, demek ki taşın içinde bir gül yaşayabilirmiş, demişti. Herkesin ilgisinin  dağıldığı  bir anda yanıma gelip, taş gibi insanların içinde de gül biter mi,  belki de umursamadan,  sevilmeden  de  yaşanabilir diye konuşmaya başladığında kocası bağırdı;" annem çağırıyor, hadi gidiyoruz"...

Şimdi telefonumdaki, Alev'in güllerinin  dibinde oturmuş  mutlu çiftin fotoğraflarına bakarak yazıyorum , 

Sevmeden, sevilmeden  yaşanmazmış Alev, sen yoksun, 

 eşin yaşıyor...

Alev için yazdığım ilk yazı https://ayseninkozasi.blogspot.com/2015/12/alev-husniye.html