Köyümle vedalaşırken

Köyüm ile vedalaşıyorum, akrabalarım, köylülerim hepsi " git bir daha gelme, oralarda kalmanın bir yolunu bul  "diyerek yolcu ediyorlar. Beni çok sevdikleri için , bilmedikleri bu  uzak memlekette yaşam çok iyi zannediyorlar.

Köyümü çok seviyorum. Yıllardır sık sık geliyorum,  tatillerimi  köyümde geçirmek için can atıyorum, bir gün temelli yerleşmek için hayaller kuruyorum.
Köyümde  silah sesi hiç eksik olmaz, köyümün insanı göçmen kuşlara, gölün sazlıklarını yuva bilmiş kazlara kurşun yağdırır, komşusunun ineği bahçesine girdi diye kurşun yağdırır komşu komşuyu öldürür sakat bırakır, ağacı hayvanı dağı taşı havayı toprağı suyu sevmeyi bilmez, her şeyi sahiplenmek ister, kafasına yatan hep bildiği şeydir, değişmez, değişeni sevmez. Mütevazıyı  küçük görür, kabaya güçlüye zengine hürmet eder.
 Neden seviyorum köyümü, neden ayrılıyorum diye üzülüyor, bir an önce geçsin aylar köyüme döneyim diye niye umutlanıyorum?

Köyün mezarlığı için tepelere tırmanıyorum.

Ölmüş büyüklerim ile de vedalaşmak istiyorum. Çocukluğumda köyün mezarlığından korkardım çünkü benim adım ve soyadımın yazılı olduğu bir dolu mezar taşı vardı. Adımı , soyadımı  okuduğum her mezar taşı benim için sanırdım. Beni çağırırdı her biri,  adımın kayıtlı olduğu sınıfım gibi, sıram gibi oraya   ait olduğumu sanırdım.

Büyükannelerimin mezarları. Adımı onlardan almışım. Hepsi sessiz kadınlardı, eşlerinden önce çok önce öldüler,  kocaları mutlu olunca mutlu üzgün olunca üzgün, itaatkar kadınlardı.  Taşında adımın pırıl pırıl parladığı yeni mezardaki babaannem on bir çocuk  doğurmuştu. Yattıkları tepenin ardında tütün , ekin , fındık tarlaları var. Yeni doğmuş bebeklerini sırtlarına bağlayarak bu tarlalarda çalışırlardı, o kadar çok iş olurdu ki, sırtlarındaki çocuğu emzirecek vakit bulamazlardı, açlıktan bağıran sese kulak veremeyecek kadar işlerine sarılmak zorundaydılar.  Unutulmuş eskimiş bir mezar taşında adım soyadım kararmış, ölüm tarihi 1984 yazıyor. 1984 yazında herkes tarlaya gitmiş , yer yatağında inleyen bir yaşlı ile beşiklerde bağlı çocukların  başına bekçi konulmuşum.  İnleyen kadın büyük büyük annemiz, koca ana diye çağırıyoruz. Koca ana  yüzüne konan sinekleri kovalayamayacak kadar hasta. Beşikte bağlı bebekler ile koca ana'nın yüzüne konan sinekleri kovalıyorum. Koca ana için yarına çıkmaz diyorlar, anlamıyorum. Sinekler kara bir bulut gibi bir  beşiklere bir  yerde yatanın yüzüne konuyor, ellerimi bir oyana bir bu yana savurup dururken koca ana gözlerini açıp bana  bakıyor; Ayşe kızım bırak sinekler beni yesin bitirsin , hiç bir şey bırakmasınlar ardımda diyor. Koca ana en son benimle konuşmuş yarına çıkmamış, akşam herkes tarladan gelmiş iken ölmüştü. Sabah köyün camisinde sela sesinde adımı soyadımı duyuyorum, hakkın rahmetine kavuşmuştum.  

 Büyük annelerim, kendilerine ait bir hayallerinin olmadığını, sabır ve tevekküle yapıştıklarını, kendilerini bilmeye başladıklarında kendilerinden vazgeçmeleri gerektiğini anlayan bu kadınların mezarlarındaki kurumuş otları temizleyip,   topraklarını suladım, ben gidiyorum dedim, adımın yazılı olduğu tüm taşlara.

Köyden ayrılırken  geri geleyim  diye ardımdan bir tek annem  su döktü.