Çorum'dan İngiltere'ye

Şimdi Çorum'da buz gibi serin bir sabahta  üzerimde hırka ayağımda patik geçen hafta kesinleşen haber üzerine düşünüyorum. Bir hafta önce vize işlemleri için İstanbul'da iken nasılda bunalmıştım, sıcak nem kalabalık uğultu içinde boğuşurken bir an önce Çorum'a dönüp serin  evimde oturma hayali kuruyordum. Bölümümüzün  dünyadaki tek araştırma enstitüsü olan İngiltere' deki üniversite  eşimin çalışması için davet yolladı, bir senelik çalışma programı hazırladık, burs isteğimiz kabul edildi bir seneliğine İngiltere'ye gidiyoruz.
 Haberi ilk duyduğumuzda, eşim hemen,"nasıl uçağa bineceğim" dediği için, yazıma ilkin eşime yükseklik korkusunu hediye eden ilk işverenini hatırlayarak başlamak istiyorum.
Biran önce evlenmemize ancak işe girersek izin verecekler diye ülkenin en büyük bisküvi çikolata fabrikasının muhasebe bölümünde işe başlaması kolay olmamıştı eşimin. Alınan maaş ev kirası çıktıktan sonra ölmeyecek kadardı. Olsun her iş başında zorluklar olurdu, katlanırız demiştik. Çok mutluyduk,  balkona pembe sardunya, sarı turuncu kasımpatılar , mor menekşeler  aldım. Yemek masasını balkona çıkarsam da rengarenk çiçekler içinde yemek hayal olmuştu, işleri o kadar yoğundu ki, iş dönüşleri  gece yarısını buluyor sabahları biraz daha uyku için kahvaltıdan ödün vermesi gerekiyordu...Bu kadar çok çalışması iş bulamadığım için evde oturan beni rahatsız etti, eşimin iş yerinde yaptığı işleri anlamaya çalıştım, mutabakat  bölümünde çalışıyordu, zincir marketlerden sorumluydu. Mutabakat nediri  nasıl yapıldığını öğrendim, çuval dolusu eve kağıtlar getirdi, kağıtların üzeri  indirimler iadeler filan karşılıklı çiziliyordu, mutabakat  sağlanması böyle kağıt üzerinde tek tek elle çizilerek yapılıyordu.  Çiçekli balkonumuzda on beş dakika kadar kahvaltı yapmaya başlaması benim de evden beri eşime destek olmam ile başladı. Şimdi hatırlayamıyorum ama sayfa sayfa işaretlediğim kağıtların çokluğu insanı yıldıracak kadardı,  hiç bitmiyor hep daha fazlasıyla yenisi geliyordu, balkondaki çiçeklerimi sulamayı unutturacak kadardı, bu sıralarda eşimde kalp ağrısı şikayeti ortaya çıktı, eli göğsünde kalp krizi mi geçiriyorum diye korkmaya başladı. O zamanlar panik atak diye bir hastalık keşfedilmemiş her gittiğimiz kalp doktoru sadece hiç bir şeyin yok diyerek yolluyor iken nedeni ya da nasıl geçeceği hakkında en küçük bir yol göstermiyordu. Eşime daha çok nasıl  yardım ederim diye düşünürken o zamanlar yeni yeni bilgisayarlar eve girmeye başlamıştı.Kağıttaki bilgiler bilgisayara  nasıl aktarılır diye  kafa yorduk, fabrikanın bilgisayar mühendislerine sorduk. Ve  mutabakat işini ilk kez exele  aktaran o fabrikada biz olduk, hiç kimsenin üzerinde düşünecek kadar önem vermediği basit bir işti ama artık  işler  kolaylaşmıştı. İşte bu icadımız  uzun süre işsizliğin yakamıza yapışmasına nedenlerinden biri oldu. Muhasebe müdürünün hoşuna gitmedi, onu küçük düşürmüşüz gibi alındı, ters çıktı, eşimi kafasını kaldıramayacağı kadar başka başka  işlere boğdu. Sorumluluk , eşimin en hassas noktasıydı, işini hakkıyla yapmasına engel olacak şeylerle baş etmeye çalışırken fark etmeden   hasta oldu. Kalp ağrıları şiddetlendi, evden çıkamayacak kadar bu garip  hastalığa esir düştüğünü anladığım gün muhasebe müdürüne, mutabakat sorumlunuz artık işe gelemeyecek  dediğimde ne kolay işten attılar, tazminatsız, emekleriniz için teşekkürsüz... İş yerinin yüksek binalarında en üst katlarında çalıştığından dolayı yüksek binalardan hala korkar, içine giremez uçağa teleferiğe tepelere  yükseklere çıkmak hala onu paniğe sokacak kadar korkutur. (Mutabakatına yardım ettiğim bu  çikolata ve bisküvilerle karşılaştıkça  solan çiçeklerim, yapamadığımız kahvaltılarımız ve akşam yemeklerimiz, ömür boyu çekilecek bir hastalığı aklıma getiriyor). Uzun vakit evden çıkamayınca hayalindeki  işi evden beri sigortasız,para almadan ailelerin desteği ile altı yıl boyunca sürdürebildi, bu arada panik atak keşfedildi, korkulacak bilinmedik bir hastalık olmaktan çıkınca , o da evden çıktı, doktorası bitti.  Can sıkıcı diğer işverenleri iş arkadaşlarını anmadan  hemen dört yıl öncesine atlayıveriyorum;
Torpilsiz aracısız girebildiğimiz tek yer Çorum olduğundan çok sevdik burayı. Bilimsel araştırmalar yapıp yurt dışındaki bölümünün önemli hocaları ile makaleler çıkarmaya başlayarak  doçent olması ,okulda diğer meslektaşları ile  öğle yemeğine inmemesini, akşamları Çorum'un ünlü bağ evlerindeki davetlerine  gitmemesini gerektiriyordu. Fakülteden yurt dışında post doktora yapmış hiç kimsenin olmaması önümüzü görmemize engel olsa  da , yurt dışındaki üniversitelerde çalışma yapmaya çok hevesliydi. Yol göstereni  olmadan  çalışma hazırlamasına  yardım etmeye çalıştım,düzelti, öneri, okuma şeklinde.  Amerika, İtalya ve İngiltere , çalışmalar ile ilgilenince burs imkanı aradık, tasarruf tedbirleri zamanıydı.  Neyse zaten, dünyayı kurtaracak insanlığı iyi edecek  önemli çalışmalar değildi  bizimki, sadece işini hakkıyla yapabilme çabasıydı tüm bunlar. Bir öğretim üyesi olarak düşünüyordu, işini hakkıyla yapabilmenin içinde Çorum'da bu bölümü bitiren öğrencilere ne oluyor diye düşünmek taşınmak gerekmiyor muydu?  Mezun çocuklar Çorum'un dükkanlarında kasiyer oluyor iken, bölümün yeni başlayanlarının  hayali ise polis olmak iken bir öğretim üyesi bu çocuklara nasıl farklı bir gelecek hayali kurdurabilirdi?

Geçen hafta burs çıktığını öğrendiğimizde sudan çıkmış balık gibi oluverdik. Her zamanki gibi yine "nasıl geçineceğiz " derdine düştük, yapılacak araştırma için benim yardımıma ihtiyacı varken birlikte gitmek gerekirken  bu kadarcık para ile ?  Tek odada üçümüz, her gün sandviç yeriz dedi eşim, asıl önemli olan ben nasıl uçağa bineceğim...Önümüzdeki ay İngiltere'ye tek odada her gün sandviç yiyerek çalışma yapmaya gidiyoruz, yurt dışı tecrübesi olan sevgili okuyanlar her türlü bilgeye ihtiyacım var, hayatında hiç yurt dışına çıkmamış bir cahilim, şimdiden  çok teşekkür ederim...

(aysekoza@gmail.com)