10 Nisan 2018 Salı

Çorum simidi

 Zaman bir simit halkası olsa ,   çocukluk yıllarımı  Ankara simidi göstermeli.
  İlkokulumun bahçesinde, küçük bir halkaydı Ankara simidi, teneffüs kadar küçüktü Ankara simidi, bir kaç lokmada biterdi. Bol susamlıydı, sınıf arkadaşlarım ile attığım kahkahalar kadar boldu susamı . Simidimin yanına ayran alamayacak kadar küçüktü cep harçlığım. Küçük siyah  önlüğümün eteklerine dolan susamlar...
İstanbul simidi ,   gençliğimin başlangıcı... Az susamlı, az susamlardan dolayı mıydı  az kahkahalarım. Halkalar büyük, büyük düşünceler  büyük okullar, büyük hayaller için mi...
( Sonra farkına vardım ki martılar için büyüktü İstanbul simidi)

Pazar günü ,Çorum sabahı ,  kahvaltıya taze ekmek almak için fırına gidiyorum, cebimde on lira var.

Çorum'daki sokağım sessiz, apartmanlar yüksek değil, insanı nokta gibi küçültüp değersizleştirmiyor, yürürken varlığımı etraf hissediyor. Arkadaki çıplak tepeleri, tepelerin ardındaki bozkırı görerek yokuş aşağı inerek, fırına gidiyorum.

Sokağın başında, yokuş yukarı ilerleyen  bir simit arabası belirdi. Sanki araba kendi kendine gidiyor gibi , kimin sürdüğü görünmüyor. Araba ile yan yan yana geldiğimde dokuz on yaşlarındaki erkek çocuğunu görebildim. Arabayı yokuş yukarı iteklemek için iki büklüm olmuş, simit diye de bağırmıyordu.
Kendisine pür dikkat kesilen beni görünce durdu, " simit isten mi" dedi.
İsterim, dedim.
Doğruldu, sırtındaki torbadan kalın bir sopa çıkardı ,  boyundan büyük arabası kaçmasın diye tekerleklerin arkasına sopayı yerleştirdi. Benzerini daha önce hiç bir yerde göremeyeceğim kadar orjınal bir simit arabasının önünde duruyorum,  kocaman tekerlekler üzerine oturtulan tablanın etrafı  tahta çıtalar ile sabitlenmiş, şeffaf naylon ile camekan görüntüsü verilmiş. Simitler taze olmalı ki buhardan naylonun içi görünmüyor.
Sırtındaki torbaya yine elini attı, bir  poşet çıkardı.  Poşetin ağzını açamadı , parmaklarına tükürdü öyle denedi, poşetin ağzı açıldı. Tükürdüğüne pişman olmuş gibi ellerini hızlı hızlı süveterine silerek yüzüme baktı,
" kaç tane isten?" dedi.
Ver bakayım bir  tane dedim, göremediğim simitler bir açığa çıksın istedim.
Sırtındaki torbadan bu sefer ince bir dal parçası çıkardı, ellerini değdirmemeye özen göstererek simidi dal parçasına taktı dışarı çıkardı. Dal parçasında asılan simidi poşetin içine atıp bana uzattı. Torbaya baktım, hakiki Çorum simidi. On tane olsun dedim, cebimdeki on lirayı çıkardım. Yüzüne gülümse geldi, elindeki dalı neşeyle buharlı naylonun içine soktu,
" yanık seven mi" dedi.
Severim dedim.
" İkisi yanık olsun mu?" dedi.
Olsun dedim. Dal parçasına simitleri dizip dizip poşetlere aktardı. Simitlerimi aldım, parayı verdim. Parayı süveterinin altındaki cebine soktu, ilk önce ince dalı sonra poşetleri , en son tekerlek altındaki kalın sopayı sırtındaki torbaya atıp, yokuş yukarı sessizce yoluna devam etti.

Fırına gitmeme gerek kalmamıştı, on simit ile geri  eve dönerken sokağımdaki Suriyeli komşularımın bir balkon dolusu çocuklarını gördüm. İki odalı evde kaç kişi yaşıyorlardı bilmiyordum ama balkonda sekiz çocuk saydım. Çocukları dilendiriyorlar mı diye sokağımdaki yerli komşularım tedirginlerdi.
Günaydın, simit ister misiniz diye balkona yaklaştım, hepsi kaçıştı, balkonun en uzak köşesine büzüştüler.
Dilenen çocuklar bir şey uzatılınca kaçışır mıydı?
Balkonda büzüşen en küçük çocuğun gözüne bakarak, bir simidi uzattım.

Yerlilikten, büyüklükten sıyrılıp  yokuş yukarı yavaş yavaş uzaklaşan simitçi çocuk gibi tedirgin, ürkek, yorgun bir " simit isten mi " dedim.

Gözlerine baktığım en küçüğü diğerlerinin yanından ayrıldı, bana doğru yaklaştı.
Diğerleri de geldi, hiç biri ellerini uzatmadı, sekiz simidi her birine  simitçi çocuğun bakışlarına bürünerek pay ettim.

İki tane yanık simitle evimin kapısını açtım, kahvaltı sofrasını hazırlarken, zamanın hangi halkasındayım diye düşündüm. Çorum simidi ne Ankara simidi kadar küçük ne de İstanbul simidi kadar büyüktü. Zaman benim için artık ne çocukluk ne de gençlikti. Simitçi çocuğun eski , derme çatma  kendine özgün el arabasına binmişim, zaman buharlaşmış, bir el ,yokuş yukarı  ağır gövdemi itekliyordu...

Çorum simidi hayatımın tam ortasıydı...











8 yorum:

  1. Benim için simit demek Ankara demek, bu nedenle sevmiyorum simidi. 3 yaşında gelmişiz bu şehre,tam 42 sene olmuş...öylece çakılıp kalmışız buralara...Hüznü anımsatıyor, kuraklığı, kıraç toprakları :(
    Güzel kalbini severim ben senin arkadaşım, bakış açını, hislerini severim ben senin :)

    YanıtlaSil
  2. Ya ne desem bilemiyorum,öyle güzel, öyle derin ki yazdıkların, seni okumaya doyamıyor insan..

    YanıtlaSil
  3. Ah Ayşe'm kalemine aşığım Ayşe'm. Bi gücüm, öyle bir çevrem olsa srnden habersiz senin yazılarını öykü kitabi olarak bastırırım inan ki. Senin bu adımı atacağından ümidimi kesmek istemiyorum gerçi...

    YanıtlaSil
  4. Ah ya.
    Sevgi isten mi? :)))

    YanıtlaSil
  5. Görünen o ki simitler tam ihtiyacın olan boylardaymış Ayşe, çok çok güzel bir yazıydı

    YanıtlaSil
  6. Ayşe hanım lütfen arayı açmayın
    sık sık yazın

    YanıtlaSil